บทอ่านนอกเวลา เรื่องของเหยี่ยวกับ นกพิราบ อ่านแล้วได้ไอเดีย การไล่นกพิราบยังไงบ้างครับ?
ในวันหนึ่งมีกลุ่ม นกพิราบ กลุ่มหนึ่งกำลังถูกฝูง เหยี่ยว ตามล่าและจับกินเป็นอาหารอยู่เป็นประจำนั้น หัวหน้ากลุ่ม นกพิราบ จึงออกความเห็นว่า “พวกเราคงต้องคอยระมัด
ระวังตัวกันให้มากขึ้น ข้าว่าพวกเราไม่ควรบินออกไปหาอาหารห่างจากรังของพวกเรากันมากนัก เพราะเวลาเราเห็น เหยี่ยว จะได้รีบหนีกลับเข้ารังกันได้ทัน”
ด้วยวิธีของหัวหน้า นกพิราบ นี้ทำให้พวกมันต่างหนีรอดจากกรงเล็บของ เหยี่ยว มาได้ทุกครั้ง และ เหยี่ยว เองก็ไม่สามารถจับ นกพิราบ กินได้เลยแม้แต่ตัวเดียว เมื่อเป็นเช่น
นั้นเหยี่ยวตัวหนึ่งจึงได้ออกอุบายขึ้นมาหลอกพวก นกพิราบ ว่า “พวกเจ้าไม่น่าต้องลำบากหากินกันอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ถ้าหากพวกเจ้ายอมเป็นลูกน้องของข้า ข้าสัญญา
ว่าจะคอยปกป้องพวกเจ้าไม่ให้เหยี่ยวตัวอื่นมาทำร้ายหรือจับพวกเจ้าไปกินได้อีก”
พวกนกพิราบต่างหลงเชื่อในคำพูดของเหยี่ยวจึงยอมให้เหยี่ยวเข้ามาในรังของตน จากนั้นเหยี่ยวก็ค่อยๆ จับ นกพิราบ กินทีละตัวๆ จนเกือบหมดรัง หัวหน้า นกพิราบ ที่หนี
รอดออกมาได้จึงพูดกับตนเองว่า “สมควรแล้วที่พวกข้าต้องพบกับจุดจบเช่นนี้ เพราะหลงเชื่อในคำลวงของศัตรู”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : (ศัตรูของ นกพิราบ ยังไงก็คือศัตรูอยู่วันยังค่ำ ถึง นกพิราบ จะฉลาดขนาดไหนก็ตาม) – ไล่นก ด้วย เครื่องเสียงไล่นก มีเสียงเหยี่ยวด้วย ฯลฯ
ที่มา : muengthai.com นิทานอีสป